QUBOV VO IZOBILSTVO

Од Gospel Translations Macedonian

Љубов на samoзадоволство

Vo negovata monumentalna biografija za Xon Edvards, Xorx Marzden citira pasus od Edvardsovata Li~ni naracii: „Od moeto doa|awe vo gradov [Nortampton], ~esto imav slatko zadovolstvo vo Bog vo pogled na negovite slavni perfekcionizmi i ekselencijata na Isus Hristos. Bog mi se pojavi kako slavno i prekrasno su{testvo vo glavno na smetka na negovata svetost. Svetosta na Bog otsekoga{ mi izgledala kako najprekrasno ne{to od site negovi atributi“ (str.112).

Ako go razgledame jazikot na Edvards, negoviot izbor na zborovi so koi go opi{uva negovoto fascinantno voodu{evuvawe za slavata na Boga, go nabquduvame negoviot akcent vrz sladosta, ubavinata и brilijantnosta na Bog. Toj izvestuva za u`ivawe vo „slatko samozadovolstvo“ vo Boga. [to saka da ka`e so toa? Dali terminot samozadovolstvo ne e zbor {to go upotrebuvame za da opi{eme izvesna arogancija, potpirawe na ne~ija slava, eden vid na mrzliva inercija {to sledi povr{en vid na zadovolstvo? Najverojatno. No ovde gledame eden `ivopisen primer za toa kako zborovite ponekoga{ go izmenuvaat nivnoto zna~ewe so tekot na vremeto.

Toa {to Edvards go podrazbira pod „slatko samozadovolstvo“ nema nikakva povrzanost so sovremena doza na arogancija. Vsu {nost, toa e povrzano so ~uvstvoto na radost. Ovaa „radost“ ne treba da se razbere kako netakti~no hedonisti~ko, ili senzualno ~uvstvo tuku kako voodu{evuvawe vo toa {to celosno ja zadovoluva du{ata.

Korenite na ova zna~ewe na „samozadovolstvo“ se sledat od strana na Oxford English Dictionary (tom 3), kade {to primarnoto zna~ewe {to e dadeno e „fakt ili sostojba na zadovoluvawe so predmet ili li~nost; tivko zadovoluvawe ili zadovolstvo vo ne{to ili nekoj.“ Za ovaa upotreba se citirani referencи od Xon Milton, Ri~ard Bakster i X. Mejson. Mejson e citiran, „Bog ne mo`e da ima vistinsko zadovolstvo vo nikoj drug osven vo onie {to se kako nego. “

Ja upotrebuvam prvi~nata upotreba na zborot samozadovolstvo zatoa {to se upotrebuva na isklu~itelen na~in vo jazikot na istoriskata, ortodoksna teologija. Koga zboruvame za Bo`jata qubov, razlikuvame tri vida na taa qubov - qubov na dobrovolie, qubov na dobrodetelstvo i qubov na zadovolstvo. Pri~inata za raznolikostite e da se istaknat razli~nite na~ini na koi Bog gi saka site lu|e, vo edno ~uvstvo, I posebniot na~in na koj Toj gi saka Negovite lu|e, otkupenite.

Љубов на доброволие

Доброволие е изведен од латинскиот префикс „ bene“ што значи „добро“ или „добар“ и го претставува коренот на зборот волја. Суштествата кои го применуваат дарот на волјата со правење избори се наречени суштества на волјата. Иако Бог не е суштество, Тој претставува суштество на волјата сé додека го има дарот на волјата.

Сите ние сме запознаени со изнесувањето на Лука за раѓањето на Исус во кое небесниот домаќин го слави Бога изјавувајќи „Слава му на Бога Севишниот. И на земјата мир, добра волја кон луѓето“ (Лука 2:8–14 nkjv). Иако некои дискутираат дека благословот им се дава на луѓе со добра волја, коренското значење останува исто. Љубовта на доброволието е квалитетот на добрата волја кон другите. Новиот Завет е преполн со референци за Божјата добра волја кон целото човештво, дури и во нашите падови. Иако Сатаната е злокобно суштество (такво кое ја заштитува лошата волја кон нас и кон Бога), никогаш не може правилно да се каже за Бога дека Тој е злокобен. Тој нема злоба во неговата чистота, нема злокобност во неговите дела. Бог не се „воодушевува“ на смртта на злобните – иако дури Тој ја нарачува. Неговите расудувања за злото се вкоренети во Неговата oправдaност, а не во некоја искривена злоба во Неговиот карактер. Како земски судија плаче кога ја испраќа вината како казна. Бог се радува во таквата праведност, но не се воодушевува од болката на оние казнети праведно.

Оваа љубов на доброволие или на добра волја, се шири до сите луѓе без разлика. Бог е сакан во оваа смисла, дури и за проколнатите.

Љубов на добродетелство

Овој вид на љубов, љубов на добродетелство, е тесно поврзан со љубовта на добра волја. Разликата меѓу добра волја и добродетелство е разликата меѓу карактерот и дејството. Јас би можел да се почувствувам благонаклонет кон некого, но мојата добра волја останува непозната сé додека или освен ако не ја манифестирам преку некое дејство. Често го поврзуваме добродетелството со дејство на љубезност или добротворност. Овде забележуваме дека самиот збор „добротворност“ често се употребува како синоним за љубов. Во смисла на добродетелство, дејствата на љубезност се дејства на љубовта на добродетелство.

Исус го нагласи овој аспект на Божјата љубов во учењето во однос на оние кои имаат корист од Божјата судбина: „Слушнавте дека беше кажано, -Сакајте го вашиот сосед, а мразете го вашиот непријател.- Но јас ви велам, сакајте ги вашите непријатели, благословете ги оние што ве проколнуваат, правете им добро на оние што ве мразат и молете се за оние што непријатно ве искористуваат и ве гонат зашто вие може да бидете синови на вашиот Небесен татко; зашто тој прави Неговото сонце да изгрева на злото, а да заоѓа на доброто и им испраќа дожд на праведните и неправедните. Зашто ако ги сакате оние што ве сакаат, каква награда добивате? (Матеј 5:43 ff. NKJV).

Во овој пасус, Исус се придружува кон праксата на љубов кон нашите непријатели. Забележете дека оваа љубов не е дефинирана во однос на топли, нејасни или оптимистички чувства, туку во однос на однесувањето. Во тој контекст, љубовта е повеќе глагол отколку именка. Да се сакаат нашите непријатели е да се биде пријатен кон нив. Тоа подразбира да им се прави добро.

Во тој поглед, љубовта што ја искажуваме е одраз на Божјата љубов кон Неговите непријатели. Кон оние што Го мразат и Го проколнуваат, Тој ја покажува љубовта на добродетелство. Божјото доброволие (добра волја) е прикажана преку неговото добродетелство (добри дела). Неговите сонце и дожд им се дадени подеднакво на праведните и неправедните.

Тогаш гледаме дека Божјата доброволна љубов и неговата добродетелска љубов се универзални. Тие се шират до целокупното човештво.

Но, овде лежи главната разлика меѓу овие два вида на љубов и Божјата љубов на самозадоволство. Неговата љубов на самозадоволство не е универзална, ниту пак е безусловна. Жално, во нашиот ден, славениот карактер на овој вид божествена љубов е рутински негиран или затемнет од страна на целосна универзализација на љубовта на Бога. Да им се соопшти на луѓето случајно дека Бог ги сака „безусловно“ (без внимателно да се направи разлика меѓу јасните видови на божествена љубов) е да се промовира опасно лажно чувство на безбедност меѓу слушателите.

Божјата љубов на самозадоволство е посебен восхит и задоволство. Најпрво ги зема во Неговиот единороден Син. Христос е тој којшто е извонредно обожуван од Таткото; Тој е Синот во кој Таткото е „особено задоволен“.

Со прифаќање на Христа, секој верник ја дели оваа божествена љубов на задоволство. Тоа е љубовта којашто ја уживал Јаков, но не и Исав. Оваа љубов е резервирана за откупените на кои Бог им се восхитува – не затоа што постои нешто вродено во нас што е прекрасно или восхитувачко – туку ние сме толку многу обединети во Бога, обожуваниот Татко, што љубовта што таткото ја има за Синот се прелева врз нас. Божјата љубов за нас е задоволителна и слатка за Него – и за нас – како што Џонатан Едвардс разбрал толку добро.